Okuldan sonra, Bai Luoyin çok şaşkın bir ruh hali içinde yolda yürüyordu. Bir yandan, eski sevgilisi Shi Hui’nin kendisinden dostane bir şekilde tamamen vazgeçmesini nasıl sağlayacağını merak ediyordu. Diğer yandan, Gu Hai’yi kendisini rahatsız etmekten vazgeçmesi için içtenlikle ikna etmek istiyordu.
Seçeneklerini tartarak önceliğinin Gu Hai olduğuna karar verdi.
Shi Hui’nin meselesi uzun süreli bir savaşa dönüşecekti ve önce onu bu kadar rahatsız eden o sinir bozucu sineği çözmesi gerekiyordu. Sineği uzaklaştırıp bir kenara attıktan sonra kalbindeki sorunu çözebilirdi.
Hava boğucuydu, insanları nefessiz bırakıyordu. Sonbaharın başlangıcı olması gerekiyordu ama vücudu yapış yapış hissediyordu; sadece birkaç adım atmıştı ama yine de terliyordu.
Yağmur ne zaman yağacak?
Bai Luoyin sokaklarda yürüyor, etrafındaki dükkânlara, yol kenarındaki bitki ve çiçeklere bakıyordu. Birden gözüne iki kelime takıldı ve durmaktan kendini alamadı.
Gres yağı…
…….
Öğleden sonraki dersin ilk zilinden sonra, Gu Hai aniden kolunda siyah bir nokta buldu. Parmaklarını sıranın üzerinde gezdirdi ve iki parmağında koyu lekeler olduğunu gördü.
Sebepsiz yere sıramda nasıl siyah toz olabilir? Bu Bai Luoyin’in işi olmalı…
Çok çocukça.
Gu Hai homurdandı, ıslak bir havluyla masayı temizledi ve dışarı çıkmak için öğretmeninden izin istemek üzere elini kaldırdı. Öğretmen Gu Hai’ye izin verdi ve o da kalkıp dışarı çıktı. Dışarıdaki rüzgâr şiddetliydi ve kapının arkasından kapanmasına neden oldu.
Bai Luoyin kapının kapandığını duyunca sırıttı.
Gu Hai ellerini yıkadı ve sınıfın arka kapısına doğru yürüdü ancak kapı ne olursa olsun açılmadı. Kapıyı nazikçe çaldı ve bir öğrenci ona yardım etmek için ayağa kalktı. Ancak, topuzu ne kadar çevirirlerse çevirsinler, yerinden oynamıyordu.
Gu Hai ön kapıya gidip açmayı denedi ama nafile. Gu Hai daha sonra masasının üzerindeki siyah tozu düşündü ve birden ne olduğunu anladı. Tüm bunlar Bai Luoyin’in kirli bir oyunu olmalıydı. Asıl amacı kolunu kirletmek değil, onu dışarıda kilitlemekti.
Kapıları kilitlediğinde içeri giremeyeceğimi mi sanıyorsun?
Gu Hai okul binasından dışarı çıktı ve yerde durup yukarı baktı. 27. sınıfın pencereleri ardına kadar açıktı. Bina üç katlıydı ama beş ya da altı yaşından beri tırmanma alıştırmaları yapan Gu Hai için bu çocuk oyuncağıydı.
Etrafına bakındı ve yakınlarda kimseyi göremedi. Gu Hai’nin ayakları pencere çerçevesine tünedi, eli pencerenin yanındaki su borusunu kavradı ve hızla tırmandı. Hareketleri çok hızlıydı, her adımı hafif, dengeli ve hızlıydı. Yarım dakikadan kısa bir süre içinde Gu Hai üçüncü kata çıkmıştı bile. Sınıfın içindeki pencereden içeriye bir göz attı. Öğretmenin tahtada yazı yazdığını görünce, elini su borusundan pencere kenarına doğru hızla hareket ettirme fırsatını yakaladı.
Ne? Izgara neden bu kadar kaygan?
Bai Luoyin dışarıdan yüksek bir ses duydu. Gu Hai’nin aşağı indiğini biliyordu. Kalp atışları sanki yüzlerce nane şekeri yutmuş gibi hızlandı; kendini yenilenmiş ve tatmin olmuş hissetti. Bu kadar eğlenmeyeli çok uzun zaman olmuştu ve sanki bir çayırda uzanmış ve sahil kenarında geziniyormuş gibi hissetti…
Bang, bang, bang!
Kapıya vurulan birkaç yüksek ses aniden Bai Luoyin’in düşüncelerini bozdu.
Az önce düşmemiş miydi? Buraya nasıl bu kadar çabuk gelebildi?
Güvenlik departmanından Müdür Zhang öfkeyle kapıyı çaldı. Bağırdı, “Bir öğretmenin bayıldığını söylemek için kimse aramadı mı? Ve bu kapı neden açılmıyor? Açın şunu!”
Öğretmen şok oldu, aceleyle kitabını yere bıraktı ve kapıyı açmak için koştu, ancak kapının açılmadığını gördü.
“Efendim, arka kapı da kilitli.”
Müdür Zhang kapı kolundaki etikete baktı. Bai Luoyin’in patenti mi?
“İzin verin.”
Bai Luoyin kapıya yaklaştı ve kilidin içindeki lastik bandı gizlice çıkardı. Kısa süre sonra kapı açıldı ve Bai Luoyin Müdür Zhang’ın kızgın yüzünü gördü.
“Sen Bai Luoyin misin?”
Bai Luoyin bir dakika tereddüt ettikten sonra başını salladı.
“Ofisime gel!”
Yüksek sesi, uykularından yeni uyanan bazı öğrencileri şok etti.
“Kibarca söylemek gerekirse, vandalizm yapıyorsun. Ciddi bir şekilde söylemek gerekirse, bu senin düşünce tarzın ve ahlakınla ilgili ciddi sorunların olduğunu gösteriyor! O telefon şakasını neden yaptın? Ve kapı kilitlerine istediğini yapabileceğini mi sanıyorsun? Sen büyüdün; böyle çocukça bir şeyi nasıl yaparsın?”
Bai Luoyin’in kulakları çınlıyordu, kafası allak bullak olmuştu ama Müdür Zhang’ı kimin aradığını çok iyi biliyordu. Şimdi sadece o adama lanet okuyabilir ve bacağının kırılmasını falan dileyebilirdi.
“Kamu malına zarar verdiğin için ödeme yapmak zorundasın, yarına kadar 100 yuan getir.”
“Neden ödemek zorundayım? O iki kilit çok fazla zarar görmemiş, hatta hiç görmemiş. Hemen tamir edebilirim!”
“Onları kurcaladın, bu yüzden ödemek zorundasın. Kural bu.”
“Ailemiz fakir; bunu karşılayamam.”
“Parasını ödeyemezsin ama kilitleri kurcalayabilirsin, öyle mi? Ve hala patent hakkında şaka yapıyorsun. Tamam, ödemek istemiyor musun? Bana ailenin telefon numarasını ver. Onlardan alırım.”
“Onlardan almaktansa benden almak daha iyi.”
“Yeter! Bana numarayı ver!”
Bai Luoyin bir dizi numara saydı.
Arama yapıldı ve telefonun diğer tarafından Bai Hanqi’nin sade ve dürüst sesi duyuldu.
“Kimsiniz?”
“Ben Bai Luoyin’in okulundaki güvenlik departmanının müdürüyüm. Sınıfındaki iki kilidi kırdı. Cezayı ödemesini istedim ama ailesinin fakir olduğunu söyledi. Tek duymak istediğim, aileniz ne kadar fakir? Mala mülke kolayca zarar verebiliyorsunuz ama cezayı ödeyemiyor musunuz?”
“Evimizin kilidi neredeyse beş yıldır bozuk, yenisiyle bile değiştirmedik. Ancak bu beş yıl içinde tek bir hırsız bile girmedi. Söyleyin bana, ailemiz ne kadar fakir?”
Müdür Zhang derin bir nefes verdi; şok olmuştu.
Bai Luoyin neredeyse kahkahalarla gülecekti. Beklendiği gibi, bir parça olgun zencefil yeterli baharatlı tadı verirdi.
.
.
.
Bölüm başlığı Olgun zencefil taze zencefilden daha baharatlıdır anlamına gelmektedir. Yaşlandıkça daha bilge olursun anlamına gelen bir deyimdir. Ya da şöyle de diyebilirsiniz, tecrübe önemlidir.
