“Öğretmenim, yer değiştirmek istiyorum.
Öğretmen Luo Xiao Yu’nun kristal gözleri parlayarak vücudunu Gu Hai’ye doğru kaydırdı ve yüz yüze baktı, ardından dudaklarını su gibi yumuşak bir gülümseme süsledi.
“Ön tarafa geçmek ister misin?”
“Hayır.”
“O zaman arkaya geçmek ister misin?”
“O da hayır.”
Luo Xiao Yu’nun yüz ifadesi bu sözler karşısında düşmüş bir meleğinkine benzer bir merakla doldu. Gu Hai’nin kalbi bir an için çarptı, sonra hızla sakin haline geri döndü.
“Bir sıra öteye geçmek ve arkada kalmak istiyorum.”
“İşte böyle.” Luo Xiaoyu sabırla açıkladı: “Oturma pozisyonları her iki haftada bir yeniden düzenlenir. Başka bir deyişle, senin sıran iki gün içinde en kuzeyden en güneye taşınacak.”
“Demek istediğim bu değildi,” dedi Gu Hai kararlı bir şekilde, “Bai Luoyin’in arkasındaki sıraya geçmek istiyorum.”
“Bai Luoyin’in arkasındaki sıraya geçmek mi?” Luo Xiaoyu ikna olmamıştı.
Gu Hai gülümsedi: “İyi bir ilişkimiz olduğu için, birbirimize yakın oturursak ders çalışmak için daha motive olurum.”
Luo Xiaoyu biraz zorlanıyor gibiydi. Normalde öğrenciler boy sorunu, not sorunu gibi sorunlar nedeniyle ya da kız öğrencileri erkek öğrencilerden ayırmak için yer değiştirme talebinde bulunurlardı…
“Önce sınıfa dön, oturma düzenini ben düşüneceğim.”
“Hemen şimdi yapın.” Gu Hai ısrar etti: “Hemen yer değiştirmek istiyorum.”
Luo Xiao Yu’nun yüzü yavaş yavaş kızardı ve dudakları titredi. Gu Hai’nin tavrından hiç hoşnut olmadığı belliydi çünkü okulda hiç kimse onunla bu şekilde konuşmaya cesaret edememişti. Ama nasıl oluyor da şimdi öfkesini serbest bırakamıyordu?
“Pekâlâ, öğleden sonra hemen yer değiştirebilirsin.”
Gu Hai gittikten kısa bir süre sonra, çarpık bacaklı ve yüzü sivilcelerle kaplı bir erkek öğrenci ofise girdi. Acı bir yüz ifadesiyle öğretmen Luo Xiaoyu’nun önünde durdu.
“Öğretmenim, yerimi değiştirebilir misiniz? Zhang Dawei sandalyemi tekmeleyip duruyor. Şimdiye kadar üç kez düştüm.”
“Sandalyene tekme atarsa onu uyaramaz mısın?” Luo Xiaoyu sesini yükseltmeye başladı ve ifadesi Usain Bolt’un sprintinden daha hızlı değişti.
“Sıra değiştirmek! Sıra değiştirmenin basit bir şey olduğunu mu sanıyorsun? Bu süreçte duygularımı incitemesen olmaz mı?”
Güzel öğretmenin kızgın olmasına rağmen neden hâlâ çekici olduğunu bilmiyordu. Bu nedenle, erkek öğrenci birkaç kelime daha söylemekten kendini alamadı.
“Öğretmenim, size yalvarıyorum, bir sıra öne geçmeme izin verin ve iyi olayım.”
Luo Xiaoyu huysuzluğuyla tanınırdı. Güzel ve zeki bir kadın olduğu ve zengin bir adamla evli olduğu için, huysuzluğu doğal olarak önemsiz bir şey değildi.
“Bir kelime daha edersen seni derhal sınıfımdan atarım!”
İki saniye sonra erkek öğrenci kederli bir şekilde öğretmenin odasından çıktı.
Öğleden sonra Bai Luoyin sınıfa girmek üzereyken arkasındaki sırada oturan itici birini gördü. Kendi kendine küfretti ama yerine dönerken soğukkanlılığını korudu.
Ders başlamak üzereyken Bai Luoyin, Gu Hai’nin yerinden kımıldamadığını fark etti.
Sonunda daha fazla dayanamadı ve “Neden yerine dönmedin?” diye sordu.
“Yerimi değiştirdim, artık burası benim yerim!” Gu Hai hoş bir şekilde gülümsedi.
Bai Luoyin’in yüzü bir anda tencerenin dibi gibi kararmakla kalmadı, aynı zamanda kendi hoşnutsuzluğunu gizleme zahmetine bile girmedi. Hoşlandığı ve hoşlanmadığı şeyler arasında net bir ayrım yapabilen türden biriydi. O kişiden hoşlanmadığı sürece, şakağına silah dayansa bile o kişi hakkında iyi bir söz söylemezdi.
Okul zili çaldığında, Bai Luoyin vücudunu tekrar ön tarafa çevirdi ve kendine Gu Hai’ye aldırış etmemesini söyledi – sadece o kişinin bir gübre yığını olduğunu hayal et.
“Öğrenciler, dünkü sınav kağıtlarınızı çıkarın, bugün konuyu tartışacağız.”
Öksürük, öksürük…
Gu Hai parmaklarıyla Bai Luoyin’in sırtına hafifçe vurarak, “Hey, beyaz üniforma ceketinin arkası yırtılmış, ama neden dikmek için siyah iplik kullandın?” diye sordu.
Bai Luoyin kayıtsızca cevap verdi, “Buna inek denir!”
“İnek mi?”
“Siyah ve beyaz yamalarla kaplı bir inek türü yok mu?”
“……..”
Gu Hai güldü. Bu adamın ağzı oldukça vahşi. Ama sadece bir siyah yama varsa buna nasıl inek denebilir? Böyle adlandırılabilmesi için birçok siyah yama olması gerekiyordu. Bu nedenle, Gu Hai sinsice küçük bir makas çıkardı. Sonra da Bai Luoyin’in uyuduğu zamanı fırsat bilerek üniforma ceketinin arkasına bir sürü delik açtı.
Bai Luoyin eve dönerken, boynunu ileri geri çekmeye devam etti. Kendi kendine, nasıl oluyor da bu ceket bugün sürekli hava alıyor? diye düşündü.
….
“Da Hai, egzersiz mi yapıyorsun?”
Gu Hai kulaklığı taktı, böylece iki eli de iğneyi ve siyah ipliği tutmak için serbest kaldı. Şu anda ipliği iğnenin deliğine sokmaya çalışıyordu.
“İğneye iplik geçiriyorum.”
“İğneye iplik mi geçiriyorsun?” Kız arkadaşı Jin Lulu yüksek sesle güldü, “Sen evden ayrıldıktan sonra kıyafetlerini onaracak tek bir kişi bile kalmadı. Zavallı genç efendi!”
İpliği iğneye başarıyla geçirdiğinde, Gu Hai kendisiyle son derece gurur duydu ve yüzünde sınırsız bir kötülük ifadesi belirdi.
“Kendim için dikiş dikmiyorum.”
Hattın diğer ucundan gök gürültüsünü andıran bir ses geldi.
“O zaman kimin için dikiyorsun?”
Gu Hai kulaklığının sesini kıstı ve sakince konuştu. “Ne diye bağırıyorsun? Bir kız için dikiş dikiyor değilim. Sormaktan vazgeç, nasıl olsa anlamayacaksın.”
Jin Lulu daha mantıklı düşündü. Gu Hai gibi kötü huylu biri nasıl olur da bir kız için dikiş dikebilirdi? Eğer sokakta bir kızın ayakkabı bağcıklarını bağlayan bir erkek çocuğa rastlarsa, onu hemen azarlardı. Bu tür gereksiz şeylerden bahsetmemek en iyisiydi.
“Da Hai, seni özledim, bu hafta sonu Tianjin’de[*] beni ziyarete gel.”
Gu Hai dikiş işlerini bıraktı, ayakkabılarını çıkardı ve yatağa tırmandı.
“Tamam.”
[*] Tianjin – büyük bir liman kenti ve Çin’in beş ulusal merkez kentinden biri; Çin’in kuzeydoğu kıyılarında yer almaktadır. Yemekleri (özellikle kahvaltısı), kültürü (sanat performansları) ve rahat ve esprili yaşam tarzı ile tanınır.
.
.
.
Adamımız sevgilisyle ilgilenmeyi de bırakmıyor çünkü henüz farkında değil bağımlılığının 😏
