Dash Bölüm 204

Damat toplantısı başarıyla sona erdi ve Jaekyung’un eğitimi sadece iki gün sonra Pazartesi günü yeniden başladı.

Antrenman programı neredeyse öncekiyle aynıydı. Sabah 7’den 9’a kadar yüzdü, ardından eve gitmeden önce fizik ve masaj terapisi için hastaneye gitti. Hızlı bir yemek ve uykudan sonra saat 16:00’da ağırlık çalışması için spor salonuna döndü.

İlk hafta alt vücut ve tüm vücut egzersizlerine odaklanarak hastanenin yönergelerini takip etti. İkinci hafta ise şınav gibi hafif üst vücut egzersizlerine başladı.

Jaekyung’dan sorumlu antrenör Yoo, bench press’te 160 kg’ı hemen kaldırmasında bir sorun olmayacağını söyledi. Jiheon kabul etti ama yine de hastanenin yönergelerine uymaya ve Mayıs ayının üçüncü haftasından sonra yüksek yoğunluklu ağırlık antrenmanlarına başlamaya karar verdi. Olimpiyatlara daha 80 günden fazla zaman vardı. Bolca zamanları vardı.

Dava belgeleri hemen hemen tamamlandığından, Jiheon başka hiçbir şey hakkında endişelenmeden Jaekyung’un antrenmanına yardımcı olmaya odaklanabiliyordu. Bir saat erken kalkmak yorucuydu ama konferans salonunda spor anlaşmazlıklarıyla ilgili yüzlerce davayı analiz etmekten, her organizasyon için dilekçeler yazmaktan, kanıtları çıkarmaktan, eklenecekleri eklemekten ve bunları birkaç kez gözden geçirip revize etmekten çok daha iyiydi.

Hepsinden önemlisi, Jaekyung’un becerilerinin yavaş yavaş iyileştiğine tanıklık edebildiği için mutluydu. Jaekyung’un ilerlemesi eğitimin ilk gününden beri beklentileri çoktan aşmış olsa da, her gün biraz daha geliştiği aşikârdı. Disiplinini korur ve aşırıya kaçmazsa, Olimpiyatlarda hedeflediği sonuçlara ulaşabilir gibi görünüyordu.

Jaekyung ikinci seçme turu sırasında bir şeylerin farkına varmış olabilirdi, ancak mevcut gevşek antrenman rejiminden memnun olmamasına rağmen bunu değiştirmeye çalışmadı. Geçmişte, vücudunu en iyi kendisinin tanıdığına inanarak yoğunluğu keyfi olarak artırmış olabilirdi ama bu sefer durum farklıydı.

Jiheon ona doktorla görüştükten sonra üzerinde anlaşmaya varılan antrenman kurallarını gösterdiğinde, Jaekyung kaşlarını çattı, görünüşe göre bu kadar ileri gitmesi gerekip gerekmediğini sorguladı ama sonunda başını sallayarak anladığını söyledi.

Şimdiye kadar, hızını kademeli olarak arttırırken bu yönergelere sadakatle bağlı kalmıştı. Belki de acele etmek zorunda kalmadan sakatlık öncesi performansına kavuşacağına güveniyordu.

Bu yüzden, Jaekyung eğitim kampından bahsettiğinde, Jiheon daha da şaşırmaktan kendini alamadı.

“Eğitim kampı mı…? Neden……?”

Jaekyung Jiheon’un tepkisi karşısında daha da şaşırmış görünüyordu.

“Ne demek neden? Gitmek isteyip istemediğimi sordun. Katılmamı istediğin için değil miydi abi?”

“Ha? Oh… şey, evet. Katılman gerektiğini düşündüğüm için önerdim. Katılmak iyidir. Eğitim kampına gidersen harika olur.”
Jiheon anlamsızca cevap verdikten sonra ekledi: “Ama gitmeyeceğini söylemiştin.”

Neden aniden fikrini değiştirdiği sorulduğunda, Jaekyung kolunu ovuşturdu ve açıkladı:

“Bu ani bir karar değil. Gidip gitmemeyi düşünüyordum ama sadece hayır’ı seçtim. O zamanlar, eğitime yeniden başlar başlamaz Oliver’ın benim için hazırladığı menüye sadık kalabileceğime inanıyordum. Açıkçası eğitim kampına katılmama gerek yok çünkü eğitim rutinimden sapmış olurum.”

İyi bir noktaya parmak basmıştı. Sporcular kamp sırasında ne kadar sıkı antrenman yaparsa yapsın, bu asla Jaekyung’un sakatlanmadan önceki antrenman seviyesiyle eşleşemezdi. Bu yüzden, Jaekyung eğitim kampına gittiğinde bile ayrı kişisel antrenman seansları yapıyordu.

“Ama bu gidişle, Oliver’ın benim için hazırladığı menüyü uygulamak birkaç hafta falan sürecek. Yani… bu durumda, eğitim kampında olsam da olmasam da, antrenman miktarım hemen hemen aynı olacak. Bu yüzden eğitim kampına gidip KSK’ya yüzümü göstermenin daha iyi olacağını düşündüm. Zaten fizik tedavi odaları ve takım doktorları da var. Yönetim kolay olacaktır.”

Jiheon daha da şaşırmıştı çünkü Jaekyung’un kampa katılma nedeni çok makul ve mantıklıydı. Takım lideri Lee’nin, Jaekyung’un en başta gitmesini istemesiyle hemen hemen aynı nedendi.

İşi daha da garipleştiren de buydu. Kwon Jaekyung normal bir insan gibi düşünüp akıl yürütmüş ve herkesin yararına olacak mükemmel bir çözüm bulmuştu…? Ve o kadar küçümsediği eğitim kampına katılmaya razı mıydı?

Bu o kadar inanılmazdı ki Jiheon, Jaekyung’un gerçek duygularını kasten saklayıp saklamadığını ve mantıklı açıklamalarla kendisini kandırmaya çalışıp çalışmadığını merak etti.

“Antrenman tempondan memnun değilsin, değil mi? Ben yokken çalışma saatlerini ve yoğunluğunu artırmayı mı planlıyorsun?”

“Hayır, hiç de değil.”

Jaekyung geçmişteki davranışlarını düşünmeden güven eksikliğinden dolayı gerçekten incinmiş görünüyordu ve “Neden bana güvenemiyorsun abi?” diye sordu.

“Doğru. Bunu aklından bile geçirme. Kampa gidersen, Koç Shin antrenmanlarını benden daha yakından izleyecektir.”

Ama Jaekyung bundan rahatsız olmuş gibi görünmüyordu.

Tepkisine bakılırsa……. yalan söylediğini sanmıyorum. Ama yine de. Eğitim kampına gerçekten böyle mantıklı bir nedenle mi gidiyor? Kwon Jaekyung, onca insan arasından? KSK ile olan ilişkisini mi düşünüyor? ……Aklını mı kaçırdı? Ya durup dururken başına bir şey gelirse?

Jiheon’un şüphe ve endişeyle bulanıklaşan zihninde birden aklına başka bir düşünce geldi.

Ya da belki… yorgun olacağımdan endişelendiği için gidiyordur? Erken kalkmak, eğitimine ayak uydurmak ve onu hastaneye götürüp getirmek benim için zor, bu yüzden belki de o eğitim kampındayken biraz ara vermemi istiyordur?

Jiheon, Jaekyung’a doğrudan sormayı düşündü ama vazgeçti. Bunun sadece kendi aşırı düşüncesi olduğunu fark etti.

Bu ne tür bir fırsat gerçekten? Neden sırf bu yüzden eğitim kampına katılsın ki?

Jaekyung’a olan sevgisi ne olursa olsun, onun bir sporcu olarak zihniyetini hafife alıyormuş gibi hissetti.

“Evet… eğitim kampına katılmak iyi bir fikir gibi görünüyor. Sakatlığın yüzünden ilk turu kaçırdın, bu yüzden bu sefer gitmek harika. Akıllıca bir seçim.”

Sonunda Jiheon da kabul etti. Evet, Jaekyung’un önce katılmaya karar vermesine şaşırmıştı ama eğitim kampının kendisi kötü bir karar değildi. Jaekyung’un da dediği gibi, şimdi katılmak için mükemmel bir zamandı.

Bu iyi ama ondan önce halletmemiz gereken şeyler var.

Jiheon, Jaekyung’un düşüncelerini gözlemliyor ve planından bahsetmek için doğru anı bekliyordu. Jaekyung’un eğitim kampına gittiği sabah, nihayet elini uzatırken konuştu.

“Telefonunu bir saniyeliğine ödünç alabilir miyim?”

“Neden?”

Eşyalarını toplamayı bitirmiş ve koltukta cep telefonuna dalmış olan Jaekyung başını bile kaldırmadan sordu.

“Sadece bir şeyi kontrol etmek istedim.”

Jaekyung sonunda karşısında bir heykel gibi duran Jiheon’a baktı ve isteksizce cep telefonunu uzattı.

Jiheon, Jaekyung’un cep telefonunu açıkça talep etmek istemiyordu. Kendi mahremiyetinin önemli olduğu kadar, başkalarının mahremiyetine de saygı göstermesi gerektiğine inanıyordu. Bir ilişki içinde olmaları, birbirlerinin cep telefonlarını karıştırmaları ya da şifrelerini paylaşmaları gerektiği anlamına gelmiyordu. Bunlar Jiheon’un sağduyusuyla tam olarak kavrayamadığı eylemlerdi.

Bununla birlikte, Jiheon’un eğitim kampı günü aniden Jaekyung’un cep telefonunu istemesinin nedeni derin bir endişe duymasıydı.

Birkaç gün önce Jiheon, Jaekyung’un adının messenger’ın yeni arkadaşlar listesinde göründüğünü fark etti.
Bu, Jaekyung’un nihayet messenger uygulamasını yüklediğini ve kaydolduğunu gösteriyordu.

Jaekyung her zaman SMS kullanmaktan memnun görünen biriydi, bu yüzden Jiheon bu ani değişikliği merak etmekten kendini alamadı.

Jiheon merak ve heyecanla Jaekyung’un adına tıkladı ama profil arka planındaki ultrason resmini görünce sevinci şoka dönüştü. Hemen Jaekyung’a mesaj attı:

[profi̇l resmi̇ni̇n ne böyle?]

[bunu yapma]

[değiştir]

Ancak Jaekyung, Jiheon’un acil mesajlarına cevap vermedi. Hatta onları okumadı bile.

Jiheon, Jaekyung’un öğleden sonraki antrenmanı için tam zamanında eve gitmeye karar vermeden önce saatlerce okunmamış simgeli sohbet penceresine baktı.

Jaekyung arabaya biner binmez Jiheon şöyle dedi: “Neden messenger’ını kontrol etmiyorsun?”

Jaekyung şaşkın bir ifadeyle gözlerini kırpıştırdı ve sonra şöyle dedi:

“Ah, messenger, şu şey. Az önce kaydoldum ve uygulamayı hemen sildim.”

“Neden…?”

“İnsanlar benimle konuştuğunda sinir bozucu oluyor.”

“O zaman neden kaydoldun ki? Uygulamayı hemen sileceksen neden bütün bunları yaptın?”

“Sadece profilime bir resim yüklemek istedim.”

“…….”

Başka bir deyişle, yalnızca ultrason fotoğrafını paylaşmak içindi.

Jaekyung’un Jini’nin ultrason fotoğrafını herkese gösterme hevesi o kadar güçlüydü ki, 10 yıl sonra ilk kez cep telefonuna bir mesajlaşma uygulaması yükledi ve kaydoldu.
Hatta damat toplantısı boyunca huzursuz olmasına rağmen fotoğrafı Jaejoon’a göstererek şöyle dedi: “Jiheon abiye benziyor, değil mi?” dedi ve Jaejoon sadece “Deli misin?” diye cevap verdi.

Jaekyung daha sonra eğitim kampına gittiğinde, etrafı her konuştuğunda titreyen gençlerle çevrili olacaktı ama bu altın fırsatı kaçırması mümkün değildi.

Jaekyung’un şu anki durumunda, cep telefonundaki ultrason fotoğrafını kesinlikle gençlere gösterecek ve şöyle diyecekti: “Bakın, kime benziyor? Bana mı yoksa Jung Jiheon sunbae’ye mi?” İstediği cevabı alana kadar da sormaya devam edecekti.

Bu yüzden Jiheon cep telefonunu istedi, ultrason fotoğrafını sadece eğitim kampı süresince galeriden silmeyi planlıyordu, ancak Jiheon alır almaz şok oldu.

Jaekyung’un cep telefonundaki duvar kağıdı zaten Jini’nin ultrasonuydu. Bu sadece bir fotoğraf değil, hastane tarafından gönderilen bir videodan oluşturulmuş bir GIF’ti.

“Hey, şunu değiştir.”

Jiheon o kadar şaşırmıştı ki ekranda Jini’ye benzeyen siyah beyaz görüntüyü görür görmez kekeledi.

“Neden? Bu bana bağlı.”

Jaekyung suratını astı, belli ki mutsuzdu.

“Hayır, sadece değiştir, aptal.”

Jiheon, Jaekyung’un cep telefonunda hamilelikle ilgili kaç tane uygulama yüklü olduğunu da fark etti. Hamilelik için tam 9, çocuk bakımı içinse 14 uygulama vardı.

Uygulama mağazasında bulabildiği tüm uygulamaları yüklemiş gibi görünüyordu.

.
.
.

Allah’ım çıldırıyorum akskjxjdjksksksjdjd