Kurt iblis çok zor durumdaydı ama daha önce konuşan iblislerden hiçbiri yardımına gelmedi. Cang Ji sonunda karnını doyurdu. Onu yemek için hiç vakit kaybetmedi ve böylece her şey bir anda olup bitti. Enkazdan çıktığında, Jing Lin’in çalı iblisin saçlarını okşadığını gördü ve “Yolum parçalandı.” dediğini duydu.
Çalı iblisi ağlamayı kesmişti ve şimdi başını eğmiş diz çöküyordu. Cang Ji yaklaştığında, genç delikanlı gözle görülür bir şekilde geri çekildi. Doyduğunu hisseden Cang Ji, sokaktaki bir tezgâhtan aldığı su kabıyla ellerini yıkadı. Her iki eli de ipeksi bir pürüzsüzlükteydi. Az önceki korkunç pullardan eser kalmamıştı.
“Etrafta dolaşmayı bıraktığımıza göre, gece boyunca kalpten kalbe bir sohbet yapalım.” Cang Ji elini rastgele sildikten sonra fırça iblisi arka yakasından tutup kaldırdı. Ardından, sanki bir çuvalı taşır gibi, çalı iblislerini küçük bir tahta taburenin üzerine fırlattı.
Fırça iblisi dengesini güçlükle koruyabildi ve neredeyse sırt üstü düşüyordu. Tekrar ağlamak istedi. Cang Ji tabureye sert bir tekme attı ve onun kıç üstü yere düşmesine neden oldu. Ağlamaya bile cesaret edemedi ve onlara bakarken sadece gözyaşlarını tutabildi.
Jing Lin onun sözlerini tekrarladı, “Kimin fırçasısın sen?”
Fırça iblisi gözyaşları içinde, “Bilge Yining’in.” dedi.
Bilge Yining pek tanınmıyordu çünkü Yüce Baba’nın emri altında birkaç yıl geçirmesine rağmen ne olağanüstü bir katkıda bulunmuş ne de danışmanlık konusunda bir yeteneği vardı. O daha çok çeşitli tanrıların bir gölgesi gibiydi. Kalabalığın arasından sıyrılmıyordu ama onlar neredeyse o da oradaydı. Bununla birlikte, her yerde hazır ve nazır olmak onun tek göreviydi.
Tanrısal bir görevi yoktu; sadece Yüce Baba’dan emir alırdı. Dokuzuncu Cennet’ten Yeraltı Dünyası’na kadar, rüzgârdaki yaprak hışırtısı bile onun kulaklarından kaçmazdı. Bu da Yüce Baba’nın da kulağından kaçmayacağı anlamına geliyordu.
Bu kişi herhangi bir başarı elde etmiş gibi görünmüyordu ama yine de Yüce Baba’nın beğenisini kazanmıştı. Bununla birlikte, eksantrik bir mizacı vardı ve Lord Lin Song’u kınamak için Yüce Baba’nın huzuruna sadece birkaç kez çıkmıştı. Bu nedenle, Jing Lin ile kişisel bir ilişkisi olmamasına rağmen, birbirlerine yabancı değillerdi.
Bahsetmeye değer en önemli şey, Jing Lin’den o kadar nefret etmesiydi ki, bir keresinde onu eleştirmek için bir adam boyunda sert bir makale kaleme almıştı.
Bilge Yining’in fırçasına gelince, fırça iblisinden bu kadar korktuğu için kimse onu suçlayamazdı. Çünkü bu fırça büyük olasılıkla tüm o makaleleri kaleme almak için Bilge Yining tarafından kullanılmıştı. Bu yüzden Lord Lin Song’u bu kadar ayrıntılı olarak tanıyordu.
Hafif bir duraklamanın ardından Jing Lin sözlerine devam etti: “Yining hâlâ buralardayken nasıl oluyor da Zhongdu’da tek başına dolaşabiliyorsun?”
Jing Lin bundan bahsetmese de olurdu. Ancak konuyu açtığı anda, gözyaşlarını tutmakta olan fırça iblisi tekrar yüksek sesle ağlamaya başladı. O kadar acı bir şekilde ağladı ki hıçkırdı bile.
“Bunların hepsi Lord Dong’un suçu!” Fırça iblisi gözyaşlarını sildi, “Yapacak hiçbir şeyi yoktu, bu yüzden Fan Tan’da şiirler yazmak için izinsiz olarak beni de yanında götürdü. Bu da çeşitli keşişlerin Lord Cheng Tian’a onu şikâyet etmesine neden oldu. Lord Cheng Tian hıncını Bilge’den çıkardı ve onu yalnızlık içinde hatalarını düşünmesi için cezalandırdı. Bilge bunu düşündükçe daha da öfkelenmeye başladı. “Lord Dong’un daha önce dokunduğu şeyi istemiyorum.” dedi. Ve böylece beni buraya attı. Zhongdu’da ailem ya da arkadaşlarım olmadan yapayalnız ve çaresizim. Ne kadar, ne kadar sefil!”
“Burada seni rahatsız edecek kimse yok.” Cang Ji onunla alay etti, “Ne kadar kaygısız olmalısın.”
“Ölümüne korkuyorum!” Fırça iblisi içi boş bir çubuğu göğsüne bastırdı, “Her yerde iblisler var. Ben, ben, ben bir şeyi kaldıramayacak kadar güçsüzüm. Onları hiç yenemiyorum. Her gün zar zor yemek yiyebiliyorum ya da iyi uyuyabiliyorum. Ve artık ne mürekkep içebiliyorum ne de yazabiliyorum. Korkuyorum, korkuyorum, korkuyorum, ölesiye korkuyorum!”
Yeri gelmişken, bu fırça iblisi biraz özeldi.
Bir iblis olmasına rağmen, sıklıkla ilahi davalar üzerinde çalışıyordu. Bu nedenle iblislerden hoşlanmıyor ve insanlarla arkadaşlık etmeyi tercih ediyordu. Ayrıca, bunca zaman Dokuzuncu Cennet Âleminde ikamet ettikten sonra biraz donuklaşmıştı. Ayrıca Bilge Yining tarafından sık sık azarlanıyordu ve artık bağırsakları bir iğneden bile daha küçüktü. En ufak bir korku bile gerçek formunu ortaya çıkarmasına ve durmadan ağlamasına neden oluyordu. Ölümlüler diyarına indikten sonra, ortalamadan biraz daha dayanıklı bir tavşan iblisiyle karşılaştığında bile topuklarına sarılırdı. Kavgaya girmekten başka ne olabilir ki? Yine de kokusu hiç solmuyordu. Bu da onun üzerine salyalarını akıtan iblislerin dikkatini çekmeyi daha da kolaylaştırıyordu. Zaman geçtikçe kaçmakta ustalaşmıştı.
“Madem kaçıyorsun, neden Chu Lun’la kalıyorsun?” diye Cang Ji sordu, “Sakın bana onun hile yapmasına yardım ettiğini söyleme.”
Fırça iblisi beklenmedik bir şekilde ayağa fırladı ve onu yalanlamak istedi. Ancak Cang Ji’nin bakışlarını üzerinde görünce söndü. Kederle başını öne eğdi ve şöyle dedi: “Sen… bunu bu şekilde ifade etmemelisin. Shenzhi bilgili bir adamdır. O en iyi bilgin; onun için hile yapmama ihtiyacı yok. Dahası, ben bir iblis olabilirim ama ben de böyle bir davranışa müsamaha göstermezdim. Shenzhi öyle biri değil. Eğer bunu bir daha söylersen, seninle… kavga ederim… konuşurum, konuşurum.”
“Chu Lun ile tanışmışsın.” Jing Lin molozların arasından yuvarlanan bakır incileri aldı, “… ve gece gündüz onunla birlikteydin. Hatta ona başkente kadar eşlik etmek için hiçbir çabadan kaçınmadın. Korkarım onunla aranızdaki şey sadece arkadaşlıktan ibaret değil.”
Fırça iblisi sözlerinde tökezledi, “Ben, benim yeteneklere karşı bir takdirim var.”
Jing Lin bakır incileri fırça iblisin eline tutuşturdu, “Onu o kadar takdir ediyorsun ki onun için muhasebesini bile titizlikle tutuyor ve birikimlerini bizzat yönetiyorsun.”
Fırça iblisi para kesesine sarıldı ve büyük bir adım geri attı. Jing Lin onun içini görmüştü. Şu anda bir çıkmazın içinde olduğunu fark etti. Her ne kadar resmi unvanlar almış ve sorumlu ilah görevini üstlenebilecek büyük iblisler olsa da, bu Dokuzuncu Cennet Âleminin insanların ve iblislerin sınırlarını aşmasına göz yumabilecek yüce gönüllülük noktasına ulaştığı anlamına gelmiyordu.
Jing Lin bakır incileri fırça iblisin avucuna geri attı ve şöyle dedi: “Ağır hastaydı ve bugüne kadar yaşamaması gerekirdi. Son günlerinde ona eşlik ediyor olsaydın, Sınır Bölümü buna göz yumabilirdi. Ancak, Yaşam Kayıt Defterini kendi bencil nedenlerinle değiştirerek kararnameyi zaten ihlal ettin. Sınırlandırma Bölümü bu konuyu gündeme getirmese bile, Yeraltı Dünyası kapsamlı bir soruşturma başlattığında ikiniz de kaçamayacaksınız.”
Çalı iblisi aniden bir “güm” sesiyle dizlerinin üzerine çöktü ve ürkekçe haykırdı, “Bu nasıl olabilir?! Kararnameyi bozan tek kişi bendim. Eğer Sınırlandırma Bölümü ve Yeraltı Dünyası bu konuyu araştırırsa, bundan sorumlu tutulacak kişi benim gibi bir iblistir. Bunun bir insanla ne alakası var?!”
Jing Lin şöyle dedi: “Onunla ne ilgisi var? Chu Lun şimdi en iyi bilgin unvanını ele geçirdi. Bu nedenle, asıl en iyi bilgin şansını kaybetti. Senin tek bir hareketin yüzünden Yaşam Sicili değişti. Gelecekte bu iki adamın kaderini tahmin etmek zor olacak.”
Fırça iblisi diz çöktü ve hıçkırıklara boğuldu, “Yolumdaki hataların farkına vardım. Ama, ama! İşler bu noktaya geldiğine göre, Shenzhi’nin hâlâ ölmesi gerektiğini söylemek istemezsin herhalde? Onun hayatı böyle olmalı! Eğer kaderine uygun bir şekilde hayatını kaybederse, o zaman bu hayat için çok çalıştığı her şey bir hiç olacak. Buna nasıl cesaret edebilirim…”
Cang Ji konuştu, “Chu Lun’u kurtardın. Ama dışarıdaki başka bir adam bilinmezliğe gömülecek. Görüldüğü üzere birbirleriyle farklı yakınlıklarda ilişkiler kuranlar sadece insanlar değil. İblisler de aynı. Dünyadaki tüm ileri geri sevgiler gerçekten de beladan başka bir şey değildir.”
Jing Lin bir süre sessizce durdu ve “Bana Chu Lun ve senin hakkında her şeyi anlat.” dedi.
……..
Chu Lun yürümekte zorluk çekiyor olabilirdi ama hırsları yüceydi. Küçükken akrabalarının artıklarıyla geçinirdi. On iki yaşındayken ünü yayılmaya başladığında aldığı sadakalardan utanmaya başladı ve daha fazla sadaka kabul etmeyi reddetti.
O kadar yoksul ve fakirdi ki her zaman yiyecek sıkıntısı çekiyordu. Kullandığı her kitabı bizzat kendi eliyle kopyaladı. Buna rağmen, mütevazı evinde tek bir toz zerresi bile yoktu.
Chu Lun çoğu zaman yemek yemeyi ve uyumayı unutana kadar çalışırdı. Bacaklarından rahatsızdı ve sağlığı da pek iyi sayılmazdı. On dokuz yaşındayken bir tavsiye aldı ve imparatorluk sınavına girmek için başkente gitti, ancak eli boş döndü.
Döndükten sonra daha da çalışkan oldu. Bu süre zarfında hukuk müşaviri olarak çalıştı, ancak genellikle yoksul halkın davalarını üstlendi. Bu nedenle, sık sık hava koşullarına ve açlığa maruz kalmanın zorluklarına katlanmak zorunda kaldı. Bu sayede insanların çektiği acıların daha da fazla farkına varmaya başladı.
Yirmi iki yaşındayken, imparatorluk sınavlarına yeniden girmek için başkente tekrar girdi. Bir kez daha, adı sınavı geçenler listesine giremedi. Bu zamana kadar, Chu Lun’un vücudu eski hastalığı yüzünden yıpranmıştı. Hâlâ gençti ama sık sık tıpla iç içe oluyordu. Başarısızlık sadece ruhunu demoralize etmekle kalmamış, aynı zamanda onu mali sıkıntıya da sokmuştu.
Bir gece, yazısının ortasındayken, kanı boğazına kaçtı ve bayıldı. Kendine geldiğinde çoktan yatağa uzanmıştı. Masanın üzerindeki erişteler hâlâ sıcaktı ve ilaç da ocakta kaynıyordu.
Bu olaydan sonra Chu Lun sık sık yazı yazarken uyuyakaldı. Bir keresinde tesadüfen kalan bölümleri çevirdi ve sayfaların kendi el yazısıyla doldurulduğunu fark etti. Ancak Chu Lun beynini yokladığında bile yazmaya ne zaman devam ettiğini hatırlayamadı.
Yavaş yavaş, yanında ona eşlik eden biri olduğunu fark etti. Onu göremese de, o kişi her zaman oradaydı.
Bir gün Chu Lun başını eliyle destekleyerek uyudu. Gece pencereye vuran rüzgârın ve yağmurun sesini duyabiliyordu. Ama sanki derin bir uykudaymış gibi hala uyanmamıştı. Bir an sonra masanın üzerinden hafif ayak sesleri duydu, biri onu yakından gözlemlemek için masanın üzerine eğilmişti.
Chu Lun hareket etmedi.
O kişi kağıdı yavaşça kaydırdı, fırçayı mürekkebe batırdı ve fırçanın üst kısmını çiğnemeye başladı. Chu Lun gizlice gözlerini açtı ve kollarını sıvamış bir şekilde öfkeyle yazı yazan kişinin başının tepesinin kendisine dönük olduğunu gördü. Chu Lun bakmak için başını öne doğru uzattı. Adam hareketi duydu ve başını kaldırdı. Genç bir adam olduğu ortaya çıktı.
Her ikisi de birbirlerine baktılar. Genç adam o kadar büyük bir şok yaşadı ki dirseği mürekkebe çarptı ve mürekkebin her tarafa sıçrayıp yüzüne sıçramasına neden oldu. Bağırdı. Chu Lun da korktu. Mürekkebin tekrar uçuştuğunu görünce aniden arkasına yaslandı. Bu, sandalyenin ters dönmesine ve sert bir şekilde yere düşmesine neden oldu.
Bu düşüş sıradan bir insan için sadece bir düşüş olabilirdi. Ancak bu düşüş Chu Lun için kötü sonuçlandı. Sandalye göğsüne çarparak kan kusmasına neden oldu. Kendini destekledi ve nefes nefese kaldı. Sanki vücudu soğuk terler döküyormuş gibi hissetti. Kalbi öylesine çılgınca çarpıyordu ki, çarptıkça kalp atışları daha da hızlanıyor ve dünya gözlerinin önünde daha da kararıyordu. Kısacası, bu onun için iyiye işaret değildi. Genç adam ona yardım etmek için koştu ve onu kollarının arasına aldı. Garip bir şekilde, adam ona sarıldığında Chu Lun göğsünde hafif bir rahatlama hissetti. Soğuk terleri bile hafifledi.
Genç adam Chu Lun’a sarılırken ağladı, “Bu gece ölürsen hepsi benim suçum olacak! Ben ne yapabilirim ki? Ben insanlara zarar vermem!”
Gözyaşları yağmur gibi akıyordu. Chu Lun birkaç kez konuşmak için ağzını açmak istedi ve her seferinde neredeyse o gözyaşlarından bir ağız dolusu içiyordu. Genç adam başını kaldırıp feryat edene kadar daha da çok ağladı. Çığlıkları yüksek ve netti. Hâlâ kollarında olan Chu Lun’u çoktan unutmuştu. Chu Lun uzunca bir süre gözyaşlarına boğuldu. Ancak boğulmak üzereyken genç adam onu hatırladı.
“Vücudundaki patojenik qi birikimini görmek…” Genç adam kaşlarının ortasına dokundu ve hıçkırarak, “Ondan kurtulmana yardım edeceğim.” dedi.
Chu Lun sonunda konuşabildi. “Sorabilir miyim…”
Genç adam bir nefes çekti ve Chu Lun vücudunun hafiflediğini hissetti. Göğsündeki ağrı bile kayboldu. Küçük bir ölümsüzle karşılaştığını düşündü. Genç adamın şöyle dediğini duymayı beklemiyordu,
“İblis aurası olmasına rağmen, bir bilgenin ölümsüz aurasıyla hafifçe aşılanmış. Hepsini sana üfledim. Bunu nezaketin için minnettarlığım olarak kabul et. Sadece arzularının hâlâ güçlü olmasını umabilirim, yoksa…”
Genç adam bir nefeste çok fazla aura üflemişti. Chu Lun şimdi iyiydi ama genç adamın başı aşağıya düştü. Bir “puf” ile tekrar fırçaya dönüştü ve Chu Lun’un göğsünün üzerine düştü. Chu Lun gecenin yarısında sersemlemiş bir halde yerde yattı. Sonra fırçayı almak için ayağa kalktı ve sıradan göründüğünü fark etti.
Chu Lun tereddütle sordu, “… Saygıdeğer isminizi öğrenebilir miyim?”
Parmaklarının arasındaki hareketsiz fırçadan yanıt gelmedi. Chu Lun göğsünü sıktı ve huzursuz hissetti. Neredeyse rüya gördüğünü düşünecekti. Fırçayı kanepeye götürdü ve uzandı. Ardından, fırçayı nazikçe yastığın üzerine yerleştirdi ve üzerini kısmen bir yorganla örttü. Bunu yaptıktan sonra bir süre boş boş baktı. Tedavinin ötesinde olduğunu düşünüyordu; şimdiden anormal davranışlar sergilemeye başlamıştı.
Chu Lun başını tutmuş kendinden şüphe ederken, fırçanın yorganın içine geri çekildiğini duydu. Chu Lun hareket etmeye cesaret edemedi. Fırça da hareketsiz kaldı. Uzun bir sessizlik döneminden sonra fırçanın hıçkırdığını duydu. “… Efen, affedersin. Seni rahatsız edebilir miyim? Boğulmaktan ölüyorum…”
Chu Lun beyaz pencereye baktı, sonra doğrulup oturdu. Çok nazik bir şekilde yorganın köşesini kaldırdı ve fırçanın başını saygıyla dışarı davet etti.
Fırça dedi ki, “… Şey, affedersin… Seni rahatsız edebilir miyim? Başım yanlış yönde…”
Chu Lun hemen fırçayı çevirdi ve düzgünce yastığın üzerine koydu. Chu Lun gözlerini bile kırpmadan ona bakarken, fırça geri çekildi ve kekeledi, “Bu, bu beni biraz korkutuyor… sen, sen bana böyle baktığında.”
Bununla birlikte, fırça başını yorganın altına sakladı ve Chu Lun’un onu daha fazla izlemesine izin vermedi.
Chu Lun fırçayı yorganın bir köşesine sıkıştırdı ve sırtı ona dönük bir şekilde uyudu. Neredeyse şafak sökmek üzereydi. Chu Lun kendi kendine boş boş düşündü.
Babam ve annem, yüzünüze bakmaya utanıyorum. Korkarım tüm bu çalışmalar yüzünden delirdim.
.
.
.
Bir fırça iblisinin bu kadar tatlı olacağını bilmezdim çok minnoş ya😍
