İkisi yemek yemeyi bitirdikten sonra yurtlarına döndüler, bazı eşyaları topladılar ve kış tatili için planladıkları gibi hemen Wang Zhe’nin evine doğru yola çıktılar. Jiang ShaoYan öfkesini bir kenara bıraktı, mutlu bir şarkı mırıldanırken dudakları bir gülümsemeyle havaya kalktı. Wang Zhe onun ruh halini anlayamadı, bu yüzden başka bir hata yapmaktan kaçınmak için yalnızca mümkün olduğu kadar az şey söyleyebildi.
Çok fazla bagajları olmamasına rağmen dışarıda kar yavaş yavaş yoğunlaşıyordu. Wang Zhe, Jiang ShaoYan’ın üşüteceğinden endişeliydi, bu yüzden okul kapısına vardıklarında, yolun geri kalanını eve götürmek için bir araba istedi.
Bir saat sonra taksi şehir merkezinde sessiz, sakin bir villa bölgesinde durdu. Arabadan inen Jiang ShaoYan, önündeki Avrupa tarzı binaya baktı ve bir ıslık çaldı, “Çok zengin duruyor. Gerçekten çok güzel.”
Wang Zhe bagajdan bagajı çekiyordu ve bunu duyunca utandı, “Xuezhang, şimdilik hoşuna gitti ama evimde gerçekten yapacak eğlenceli bir şey yok.”
Jiang ShaoYan bunu gülünç buldu. “Aptal köpek.”
Sanki gerçekten oynamaya gelmişim gibi.
Eve girdiler. İç tasarım esas olarak Avrupa tarzındaydı. Görünüşe göre Wang Zhe’nin ailesi Batı tarzı kültürü tercih ediyordu. Jiang ShaoYan, gelecekteki hediyelerin mümkün olduğunca kendi zevklerine göre uyarlanabileceğini düşünerek bu gerçeği aklına koydu.
Valizleri düzenlemeyi ve açmayı bitirdikleri zaman saat neredeyse beşe geliyordu. Wang Zhe’nin evindeki buzdolabı tamamen boştu, bu yüzden Jiang ShaoYan’a yemek yemeye mi çıkmaları yoksa teslimat siparişi mi vermeleri gerektiğini sordu.
Jiang ShaoYan bir an düşündü. “Yakınlarda süpermarket var mı? Kendimize bir şeyler alalım.”
Wang Zhe hatasını kabul etmek zorunda kaldı, “Ama sadece birkaç tür yemek yapabiliyorum…… Beceri seviyem çok yüksek değil. Korkarım tadı hoşuna gitmeyecek.”
Jiang ShaoYan, “Sorun değil, yapacağım” dedi. Babası çocukluğunda sık sık iş seyahatine çıkmıştı, bu nedenle bağımsız yaşam becerileri oldukça yetkindi ve evde yemek pişirme seviyesi en azından ortalamaydı.
Wang Zhe biraz şaşırdı, “Xuezhang, yemek pişirebiliyor musun?”
Jiang ShaoYan kaşını kaldırdı, “Bana inanmıyor musun? Birazdan bunu deneyimlemene izin vereceğim.”
Wang Zhe hayranlıkla “Xuezhang çok muhteşem, her şeyi yapabilir.” dedi.
Jiang ShaoYan bunu zaten söylediği için yeteneklerini göstermek için bir plan yaptı. Geçen dönem Wang Zhe ona çok fazla bakmıştı, kim bilir kaç tane kahvaltı ve atıştırmalık getirdiğinde yemişti. Bir kez olsun ona borcunu ödemenin zamanı gelmişti.
Bu kentsel alanda alışveriş yapmak çok rahattı. Mahalleye birkaç adım mesafede büyük bir alışveriş merkezi, zemin katta ise büyük bir süpermarket vardı. Jiang ShaoYan ve Wang Zhe bir alışveriş arabasını iterek taze ürün reyonuna doğru ilerlediler. Wang Zhe bu tür yerlere pek sık gelmiyordu, bu yüzden meraklı bir bebek gibi görünüyordu, her şeye bakıyor ve bunun yeni bir deneyim olduğu hissini veriyordu.
Jiang ShaoYan ona güldü, “Genç efendi*, ne yemek istersin?” (Zengin çocuklarına söylenen deyim)
Wang Zhe’nin kulaklarının uçları kırmızıya döndü. Gözlerindeki bakış su kadar yumuşaktı, “Ne yaparsan yap beğeneceğim.”
Jiang ShaoYan’ın kalbi tekledi. Sadece “xuezhang” kelimesini “sen” ile değiştiriyordu, nasıl onun kalbinin bu kadar hızlı atmasına neden olabilirdi? Bu aptal köpeğe karşı direnci giderek zayıflıyordu.
(WZ, JSY ile konuşurken her zaman “Xuezhang” diyor, ilk kez sadece “sen” dedi)
İkili, bir saatten fazla bir süre boyunca süpermarkette yavaş yavaş dolaştı. Alışveriş sepeti sadece yemek pişirmek için gerekli malzemelerle değil aynı zamanda birçok atıştırmalık ve günlük ihtiyaçlarla da ağzına kadar doluydu. Sonuçta, neredeyse bir ay boyunca burada yaşamak zorundaydılar, bu yüzden daha sonra soğuk havalarda sık sık dışarı çıkmak zorunda kalmamak için hazırlık amacıyla şimdiden stok yapmak daha iyiydi.
Dönüş yolunda Wang Zhe en ağır çantayı kaptı ve Jiang ShaoYan’ın çok daha küçük sebze paketini almasına izin verdi. Eve vardıklarında sebzeleri özenle yıkadılar. Wang Zhe destek olmaktan sorumluyken Jiang ShaoYan baş aşçı rolündeydi.
Geç olmaya başlamıştı, bu yüzden en üst düzey yemeklerini yapamıyordu ve ev usulü küçük bir kızartma yapmaktan başka seçeneği yoktu. Jiang ShaoYan yağı ısıttı, Wang Zhe’nin dilimlediği et ve mantar parçalarını alıp karıştırdı. Tava anında tıslamaya başladı. Kızartmayı cesurca ve kararlı bir şekilde tavanın sapından tutarak kaldırdı, büyük hareketlerle döndürdü, bu da kıvrılmış kollarının yavaşça aşağı kaymasına neden oldu.
Jiang ShaoYan gözlerini kaçırmadan söyledi. “Kollarımı sıvamama yardım et.”
Wang Zhe hemen ellerini yıkadı, rastgele kendi üzerine silerek kuruladı ve Jiang ShaoYan’ın arkasında durdu. Kollarını dikkatlice yukarıya doğru katladı.
Jiang ShaoYan yemeği hızla bitirdi ve tabağa koymaya gittiğinde Wang Zhe’nin hâlâ arkasında olduğunu fark etti, “Ne var?”
Wang Zhe daha da yakına sokuldu, göğsü neredeyse sırtına dayanıyordu ve başı boynuna gömülüp burnunu çekiyordu. “Xuezhang ile bu şekilde yemek pişirebilmek bir rüya gibi.”
Jiang ShaoYan başını omzunun üzerinden ovuşturdu, “Gelecekte buna alışacaksın.”
Wang Zhe gözlerinde hem sevinç hem de hayal kırıklığı hissiyle yukarı baktı, belli ki kendi kendine bir şeyler düşünüyordu ama bunun ne olduğunu kim bilebilirdi.
“Mutsuz musun? Benimle birlikte olmaktan mı?” diye Jiang ShaoYan sordu. Wang Zhe daha önce ona üzüldüğü zamanlar olduğunu söylemişti. Bu cümleyi her zaman hatırlamıştı ve o zamandan beri her zaman duyarsız olduğu için dikkat etmediğinden ve duygularını tekrar incittiğinden endişeleniyordu.
Wang Zhe başını yana salladı ve gözlerini indirdi, “Hayır, çok mutluyum ama aynı zamanda ……bu şekilde çok aşağılık olduğumu düşünüyorum…”
“Neden bahsediyorsun? Ne duyduğumu anlamıyorum.”
“Zou Rui bugün bana yine de onu bulmak için geri döneceğini söyledi…”
“Canı cehenneme.” Jiang ShaoYan kaşlarını çattı. “Onunla bu yüzden mi kavga ettin?”
“Hayır değil. Ona vurdum çünkü bir şey söyledi……” Wang Zhe dudaklarını büzdü, bu sözlerin ne olduğunu söylemek istemiyor gibi görünüyordu. “Ayrıca seni daha önce de zorlamıştı, ben de onu bulup eninde sonunda dövmek istedim. Eğer Xuezhang kızgınsa bana vur…”
Jiang ShaoYan şaşkına dönmüştü. “Sana neden vurayım ki? Yine de o çöpü benim için dövdüğün için sana teşekkür etmeliyim.”
Wang Zhe’nin sesi biraz rahatladı ve dikkatlice sordu, “O zaman, yani, eğer……Zou Rui böyle bir şey yapmasaydı, ama yine de çok güçlü, olağanüstü ve çok iyiydi, Xuezhang, yine de yapar mıydın? Onu benim için bir kenara atar mıydın?”
“Neden bu tür bir varsayımsal soru soruyorsun?” Jiang ShaoYan’ın kafası karışmıştı. “Bu konu geçmişte kaldı. Neyse artık sadece seninleyim.”
Wang Zhe’nin sesi neredeyse fısıltıya dönüşene kadar giderek daha da sessizleşti, “O zaman başka biri olsaydı…”
Jiang ShaoYan onu net bir şekilde duyamadı, “Neden bahsediyorsun?”
Ding dong!
O anda kapının zili aniden çaldı.
Wang Zhe başını kaşıdı, sonra sözlerini geri yuttu. Kapıyı açmak için mutfaktan çıktı ve Jiang ShaoYan tabakları dışarı çıkarmak için kaptı ve kapıyı geçmek için arkasından takip etti.
“Kim o?” Jiang ShaoYan, kapı zili monitöründe kapının dışında duran bavullu bir adam gördü.
“……benim biyogem.” Wang Zhe cevap verdi ve ardından kapıyı açmak için düğmeye bastı.
“Hey, A-Zhe, uzun zamandır görüşmüyorduk!”
Odaya giren adamın yüzünde parlak bir gülümseme vardı. Onu oldukça olgun ve istikrarlı gösteren bir takım elbise giyiyordu ama aynı zamanda kendine güven ve eğlence havası katan hafif dağınık, rahat bir saç modeli vardı. Seyahatten biraz yıpranmış görünüyordu ama dinçliği hâlâ oldukça iyiydi. Kollarını iki yana açarak ve ona sarılmak için bir gülümsemeyle Wang Zhe’nin üzerine atıldı. Sonra sonunda Jiang ShaoYan’ın arkada durduğunu gördü.
“Bu kim……?”
Wang Zhe şimdi onun nasıl tanıtılması gerektiğini bilmiyordu. Önce Jiang ShaoYan ağzını açtı ve şöyle dedi:
“Merhaba biaoge, ben Wang Zhe’nin öğrenci arkadaşı Jiang ShaoYan. Kış tatilinde burada kalacağım, kusura bakma.”
Bu kadar kibar konuştuktan sonra elini uzattı. Ağzının kenarları sıradan bir gülümsemeyle yukarı kalkmıştı ama gözlerinde bir şeyler vardı.
Ona biyooge diyerek, bu adamın Wang Zhe ile ilişkisinin ne olduğunu hissedemeyeceğine inanmıyordu.
Tabii ki adam anında anladı. Elini karşılık vererek sıktı ve anlamlı bir şekilde gülümsedi, “Merhaba, benim adım He Yan, ikimizin de ismimizde ‘yan’ var, kader tarafından bir araya getirilmiş olmalıyız. Belki de aile üyeleri olmamız kaderimizde yazılıdır.”
( He Yan’daki Yan, düşmek, başarılmış anlamına gelir ve ShaoYan daldırma, mücevher anlamına gelir)
Bu sözler Jiang ShaoYan’ı çok memnun etti, bu yüzden gülümsemesi biraz daha samimi hale geldi: “Biaoge, kelimelerle aran gerçekten çok iyi. İçeri gel ve otur.” Böylece bir ev sahibi yardımcısının tavrı ortaya çıktı.
(ev sahibi yardımcısı, hostes gibi, şu anda Wang Zhe’nin kocası gibi davranıyor)
Jiang ShaoYan, Wang Zhe’nin ailesi üzerinde iyi bir izlenim bırakmaya devam etmek için, He Yan’ın çantasını yerden kolayca kaldırdı ve içeri girdi. He Yan, “Hey, bekle, ben yapacağım,” dedi. “Bavul çok ağır ve sen bir omegasın…”
Çantayı tek eliyle tutan Jiang ShaoYan arkasını döndü, ifadesi rahatladı, “Bir sorun mu var?”
He Yan şöyle yanıtladı: “……sorun değil. Lütfen devam et.”
Jiang ShaoYan eve doğru devam etti. He Yan kolunu Wang Zhe’nin omuzlarına koydu ve şakacı bir şekilde göz kırptı, “Bu omega o kadar da kötü değil.”
“Ona ‘omega’ denmiyor.” Wang Zhe’nin sesi biraz kalındı. “Onun adı Jiang ShaoYan, hoşlandığım adam.” Sonra omuzlarını He Yan’ın kolunun altından kaydırdı ve onu takip etti.
He Yan şaşkınlıkla donup kaldı. Onu bir yıldan fazla bir süredir görmemişti, nasıl oldu da nazik küçük köpek yavrusu kuzeni birdenbire öfkelendi?
…….
Yazarın sözleri:
Xiao Wang: Benim Xuezhang’ım yakışıklı, sevimli, nazik ve herkes tarafından seviliyor, çok üzücü QAQ
He Yan ve Jiang ShaoYan: Uyan, sadece sen öyle düşünüyorsun.
.
.
.
Ya kıskanıyor çünkü kuzeni güçlü omegalardan hoşlanıyor az önce benden başkası olsa beni bırakır mıydın derken aklından kuzenini geçirdiğine eminim🥲
