Sabahın erken saatlerinde hava biraz bulutluydu ama Gu Hai bisikletini sürerken kollarının gerçekten üşüdüğünü hissetti. Bai Luoyin’in kapısına vardığında, Bai Luoyin kendi eşyalarını hazırlamış bir şekilde orada duruyordu. Gu Hai’yi bekliyordu.
Gu Hai, Bai Luoyin’i ilk kez gündelik kıyafetler içinde görüyordu. Geçmişte Bai Luoyin her zaman üniformasını giyerdi. Üstelik bu yaz üniformasıydı. Bazı öğrenciler şimdiden kazak giymeye başlamıştı ama Bai Luoyin hâlâ yeleğini giyiyordu. Bu yüzden sınıf arkadaşları Bai Luoyin’in sıcağa karşı dayanıklılığının müthiş olduğunu düşünüyordu. Bugün Gu Hai için Bai Luoyin’in uzun kollu bir kıyafet giydiğini görmek nadir bir şanstı, bu yüzden Gu Hai onu kızdırmaya hazırdı.
“Demek sıcak ve soğuğu ayırt edebiliyorsun. Ne de olsa sen de bizim gibi bir insansın!”
Bai Luoyin özellikle nazik bir şekilde gülümsedi. Yanındaki oltayı aldı ve aniden oltayla Gu Hai’nin bacağına şiddetle vurdu.
Gu Hai sığ nefes alıp acıya katlanırken alt bacağının yandığını hissetti. Bu arada Bai Luoyin, balık tutma yerine yürüyerek gitmeyi planladıkları için Gu Hai’nin bisikletini çoktan avlusuna sürüklemişti.
Yol boyunca Gu Hai kasıtlı olarak daha yavaş bir tempoyla yürüdü ve uzun süre Bai Luoyin’i arkadan izledi. Sokakta sık sık Bai Luoyin’inkilerle aynı kıyafetleri giyen başka insanlar da görüyordu. Onlar giydiğinde son derece sıradan görünüyordu ama Bai Luoyin’in üzerinde inanılmaz derecede şık görünüyordu. Bai Luoyin’in yüzü genç olmasına rağmen, bu kıyafetlerle özel bir erkeksilik yayıyordu.
“Kıyafetin oldukça güzel, nereden aldın?”
“Babamın.”
Bai Luoyin’e baktıkça daha da olgunlaşmasına şaşmamalı…
“Hâlâ babanın kıyafetlerini mi giyiyorsun?”
Bai Luoyin soğukkanlılıkla cevap verdi: “Biz baba oğul hep aynı kıyafetleri giyeriz, alışveriş yapmayı sevmiyorum. Babam hangi kıyafeti alırsa, onu giyerim.”
Gu Hai güldü, “Sakın söyleme, senin ve babanın sadece bir tane uzun kollu gömleğiniz var. Yani sen şimdi onu giydiğinde, baban işe çıplak göğüsle gitmek zorunda kalacak…”
Bai Luoyin, Gu Hai’nin karşısına dikildi: “Bizi çok küçümsüyorsun. Diyelim ki dört kişilik ailemizin sadece bir parça pamuk dolgulu giysisi var ve bir kişi onu giyip dışarı çıkarsa, geri kalan üç kişi ısınmak için kendimizi ancak bir çukura gömebiliriz.”
“Peki, sizin de şişman büyükanneniz ve sıska büyükanneniz* var mı?”(ünlü bir komedyen olan Guo De Gang’ın komedi skeçlerinden biri.)
Bu kısa cümle sonunda Bai Luoyin’in bilmiş gülümsemesini kazandı.
“Demek Guo De Gang’ın hikayelerini gerçekten duydun.”
İkili caddede yürürken sohbet ederken Gu Hai, Bai Luoyin’in sadece çok zeki bir konuşmacı olmadığını, aynı zamanda insanların sözlerini tuzağa düşürecek şekilde konuştuğunu fark etti. Eğer biri dikkatli olmazsa, Bai Luoyin’in sözleri tarafından tuzağa düşürülebilirdi. Bai Lou Yin ile sohbet edebilmek için her zaman beyninizi kullanmanız gerekirdi. Sözleri genellikle çok kısa ve sıradan olurdu. Ancak üzerinde düşündükten sonra çok anlamlı hale gelirlerdi.
“İşte geldik.”
Bai Luoyin bir çim parçasının üzerine oturdu ve olta iplerini düzgünce çözdü. Ardından bir konserve kutusunu açtı, içinden yemi çıkardı ve oltaya taktıktan sonra sessiz ve sakin bir yer aramaya başladı. Ardından yemi attı ve oturdu.
Gu Hai rahatça Bai Luoyin’in yanına yürüdü.
Burası vahşi bir balık tutma yeriydi. Çok büyük değildi ama yine de su kalitesi oldukça iyiydi.
Bu gölde kimse balıkları beslemediği için çok fazla büyük balık yoktu ve her balık sadece 10 cm uzunluğundaydı. Çok az etleri vardı ama gerçekten çiğnenebiliyorlardı.
“Balık tutmayı bitirdikten sonra, ağırlığa göre mi ödeme yapmamız gerekiyor?”
Bunu duyan Bai Luoyin Gu Hai’ye baktı, “Buranın bir balıkçı parkı olduğunu mu sanıyorsun? Burada üç mil içinde tek bir kişi bile yok. Ödemeyi nereye yapacaksın?”
Gu Hai, Bai Luoyin’in yanağını çimdikledi ve kızmış gibi yaptı, “Benimle konuşurken daha iyi bir tavır takınamaz mısın? Daha ağzını bile açmadan suratını asıyorsun.”
Bai Luoyin kıpırdandı ve sonra ağrıyan yüzünü yavaşça Gu Hai’ye doğru çevirdi, “Sana bir şey söyleyeyim mi, en çok başkalarının yüzümü çimdiklemesinden nefret ediyorum.”
Gu Hai, Bai Luoyin’in yanağını tekrar çimdikledi.
Bu Bai Luoyin’in sinirini bozdu ve Gu Hai’yi doğrudan yüzüne karşı azarladı, “Sen sapık mısın?”
Gu Hai gömleğinin düğmelerini çekti ve karın kaslarını ortaya çıkardı. Gururla sırıttı, “Sence öyle mi görünüyorum?”
Bai Luoyin ona küçümseyici bir ifade takındı: “Kaslarını göstermenin dışında başka ne yapabilirsin ki?”
“Yanaklarını çimdikleyebilirim.”
Beş dakika sonra Bai Luoyin, Gu Hai’den yaklaşık 10 metre uzakta bir noktaya geçti ve sessizce oturup şamandırasını kontrol etmeye devam etti. Etrafı çok daha sessiz ve huzurlu hale geldiğinden, Bai Luoyin’in ruh hali de yavaş yavaş düzeldi ve gözleri şamandırasına daha fazla odaklandı.
Birdenbire şamandırası biraz hareket etti.
“Da Hai ah, Da Hai, benim yaşadığım yer. Deniz meltemi esiyor, deniz dalgalanıyordu…”(bu Gu Hai’nin telefon zil sesi)
Gu Hai’nin eski telefonu aniden çaldı ve çevredeki çimleri birkaç kez sallanana kadar şok etti. Bai Luoyin’in eli bir an için gevşedi ve şamandırasını kaldırdığında hiçbir şey bulamadı.
“Alo? Li Shuo ile mi görüşüyorum? Seni aramayı unuttum. Ben gelemiyorum. Lulu hasta, bu yüzden onu görmem gerek… Ne? Lulu sizinle birlikte mi?…”
Bai Luoyin öfkesine hakim oldu ve Gu Hai’nin telefon görüşmesini bitirmesini sabırla bekledikten sonra yemi tekrar attı.o
“Da Hai ah, Da Hai, benim yaşadığım yer, deniz meltemi esiyor, deniz dalgalanıyordu…”
“Alo? Hu Zi? Sen Li Shuo ile birlikte değil misin? … birlikte mi? Eğer birlikteyseniz, neden beni tekrar aradın? Beni bilerek kızdırmaya mı çalışıyorsun? Sana şunu söyleyeyim… Gerçekten meşgulüm.”
Bai Luoyin’in önündeki şamandırada en ufak bir kıpırtı bile yoktu.
.
.
.
Arkadaşlarına yalan söylediğini fark etti sanırım
